ای ذات پاک تو سبب فطرت وجود
 

دست قمرشکاف تو فیاض بحر جود  
 

شمع بساط قرب تو خورشید تاجور
 

صحن سرای قدر تو این طارم کبود
 

از درج فضل نامده چون تو دُری یتیم
 

وز مثل زادن تو عقیم آمده ولود
 

از فیض همت تو دو عالم غنی شدند
 

تا ذات پاکت از تتق غیب رخ نمود
 

رای تو اقتباس از آن نور محض کرد
 

کاین آفتاب چرخ برش اخگرست و دود
 

هفت آسمان و هفت زمین در سرای قرب
 

بر مجمر وصال تو بر سوخته چو عود
 

در بزم چرخ در کف خنیاگر فلک
 

دست شریعت تو به هم برشکسته عود
 

صیت رسالت تو جهان را فراگرفت
 

از شرق تا به غرب علی الرغم هر یهود
 

تا بر فراز سدره نهادی قدم به قدر
 

شد پایمال قصه تو دیده عـنود
 

تو تاجدار تخت «لعمرک» بُدی ز جاه
 

کآدم میان یثرب و بطحی فتاده بود
 

تاریکی مذلت عقبا کجا کشد
 

هـر دل که از محبـت تو روشنی فــــزود

تو روشنی دیده خلق دو عالمی
 

ای روشنی دولت تو کوری حسود
 

ناورده روزگار و محال است کآورد
 

همتای تو ز کتم عدم در ره وجود
 

گردون چو آفتاب جمال تو را بدید
 

خود را به رسم مرتبه بندگی ستود
 

در پات ریخت گوهر اجرام و عذرخواست
 

کاین درخور تو نیست مرا بیش ازین نبود
 

گر دست مه شکاف بر آری به روز حشر
 

از امت تو کس نکند در سقر خلود
 

زان سان که بر محبت تو آفرید خلق
 

هم بر محبت تو ببخشد مگر ودود
 

ما را چه زهره سخن اندر ثنای تو
 

ای گفته مدح ذات تو را واجب الوجود
 

با کیمیای مهر تو مسّ گناه ما
 

شاید که روز حشر شود زرّ ناب زود
 

سرمایه ای است مهر تو و مرتضی علی
 

کان راست در مقابل دارالسّلام شود
 

شاهی که آهنین در خیبر به زور دست
 

با ضعف چشم به یک حمله در ربود
 

تیغش ز مرد واسب به یک حمله درگذشت
 

بر فرق هر که خنجر او ضربت آزمود
 

میری که پای پیلتنان درگه مصاف
 

چندان گشاده بود که او حمله ای نمود
 

آن شاه شیردل که شد از زخم گرز او
 

بر فرق خصم روز وغا واژگونه خود
 

از تف تیغ و بازوی خیبرگشای او
 

چون کوره اثیر بمانده دل ثمود
 

بی مهر او مباش که نبود به روز حشر
 

جز دشمنش در آتش دوزخ دگر وقود
 

بر افضلیت علی از بعد مصطفی
 

گر منکری ز جهل طلب داردم شهود
 

سی و یک آیت آمده از فیض ذوالجلال
 

در جود آن سه جود شهنشاه پرسجود
 

در آیت مباهله او نفس مصطفی است
 

بر نفس مصطفی نتواند کسی فزود
 

چون نفس او بود، به خلافت هم او سزد
 

کار امامت است مقید بدین قیود
 

ای مدّعی که منکر آل محمدی
 

بیرون نهاده پای به تقلید از این حدود
 

زن دست اعتصام به دامان آن شهی
 

کآمد برای منقبتش «هل أتی» فرود
 

حقّا که بی وسیله مهرش به زیر خاک
 

آسوده ساعتی نتواند کسی غنود
 

حقیّت علیت یقین آن زمان شود
 

کز مالک جحیم خوری آتشین عمود
 

شاخی چنان نشان که سعادت دهد ثمر
 

تخمی چنان بکارد که بتوانیش درود
 

خشنود باد حضرت شاهی ز ما که هست
 

بر روضه مطهرش از کبریا درود
 

خواهی سعادت ابدی صبر کن به فقر
 

کآواز «لا تخف» به صبوری توان شنود
 

کاشی نگاه دار ره بندگی که هست
 

از بندگی حضرت او دولت خلود