غدیریه العبدی الکوفی با ذکر فضایل حضرت امیرالمومنین(علیه السّلام)

بلّغ سلاميَ قبراً بالغَرِيِّ حوى
 

أوفى البَرِيَّةِ من عُجمٍ و من عَرَبِ‏
 

درود مرا به مضجعی كه در نجف است و بهترين انسان از عجم و عرب را در برگرفته برسان.

و أجعلْ شِعارَكَ للَّهِ الخشوعَ بهِ
 

و نادِ خيرَ وصيٍّ صِنْو خيرِ نبي‏
 

شعارت را خشوع برای خدا قرار بده و وصى والا مقام و داماد بهترين پيغمبر را بخوان و بگو:

اسمع أبا حسنٍ إنَّ الأُلى عَدَلوا
 

عن حُكْمك انقلبوا عن شرِّ مُنقَلَبِ‏
 

اى ابا حسن، سخنانم را بشنو آنها كه از فرمانت سرپيچيدند و به بدترين وجهى روى از سوى تو برگرداندند.

ما بالُهمْ نكبوا نهجَ النجاة و قد
 

وضَّحتَهُ و اقْتَفَوا نهجاً من العَطَبِ
 

راستى آنها را چه شد كه از طريق نجاتى كه تو روشنگر آن بودى، برگشتند و به مسير نابودى فتادند؟

و كان عنها لهم في خُمّ مُزْدَجَرٌ
 

لمّا رَقَى أحمدُ الهادي على قَتَبِ‏
 

در غدیر خم آنگاه كه احمد هادی، بر جهاز شتران قرار گرفت آنان را از اين جهالتها باز داشت.

و قال و الناسُ من دانٍ إليه و من
 

ثاوٍ لديه و من مُصْغٍ و مرْتَقِبِ‏
 

و به مردمى كه در پيرامونش گرد آمده يا در خدمتش نشسته و به سخنانش گوش مى‏دادند و نگرانش بودند، فرمود:

قُمْ يا عليُّ فإنّي قدْ أُمرتُ بأنْ
 

أُبلّغ الناس و التبليغُ أجدَرُ بي‏
 

اى على برخيز كه من مأمور رساندن فرمان ولايت به مردم هستم و اين تبليغ براى من سزاوارتر و بهتر است.

إنّي نصبتُ عليّا هادياً عَلَماً
 

بعدي و إنَّ عليّا خيرُ مُنتصَبِ‏
 

آرى من على را به رهبرى پس از خود منصوب مي كنم و على بهترين جانشین من است.

فبايعوك و كلٌّ باسطٌ يدَهُ
 

إليك من فوق قلبٍ عنكَ مُنقَلِبِ‏
 

آنها با تو بيعت كردند و دست خود را به سوى تو گشودند ليكن در دل از تو روى گردان بودند.

عافُوك لا مانعٌ طَولًا و لا حَصِرٌ
 

قولًا و لا لَهجٌ بالغِشِّ و الريَبِ‏
 

ترا رها كردند بى ‏آنكه دست بخشش و عطايت كوتاه و گفتارت نارسا باشد و نه اينكه به دو رویى و نفاق شناخته شده باشى.

و كنتَ قُطْبَ رحى الإسلامِ دونَهمُ
 

و لا تدور رحىً إلّا على قُطُبِ‏
 

تو قطب سنگ آسياى اسلامى نه آنها و آسيا جز بر قطب نمى‏ گردد.

و لا تُماثِلُهمْ في الفضلِ مرتبةً
 

و لا تُشابههُمْ في البيتِ و النَسَبِ‏
 

در فضل و مرتبت همتاى آنان و در نسب و خاندان شباهتی به آنها نداری.

إن تلْحَظِ القِرْنَ و العَسَّالُ في يدِهِ
 

يَظَلَّ مضطرباً في كفِّ مُضطربِ‏
 

اگر به همآورد نيزه در دست بنگرى، نيزه و دستش به لرزه مى ‏افتد.

و إن هَزَزْتَ قناةً ظَلْتَ تُورِدُها
 

وريدَ ممتنعٍ في الرَوع مُجتنبِ‏
 

و چون خود نيزه بجنبانى آن را در رگ گردن رزمجوى دلير و گريز پاى مى ‏نشانى.

و لا تَسُلُّ حُساماً يومَ مَلحَمةٍ
 

إلّا و تحجُبُه في رأسِ محتجبِ‏
 

در روز نبرد، شمشير نمى ‏كشى مگر آنكه آن را در سر دارای كلاهخود دشمن فرود آوری.

كيومِ خيبرَ إذ لمْ يمتنعْ زُفَرٌ
 

عن اليهودِ بغير الفَرِّ و الهرَبِ‏
 

همچون روز خيبر كه هيچ نيرویی سپاه را از گريز قوم يهود ممانعت نكرد.

فأغضبَ المصطفى إذ جرَّ رايتَهُ
 

على الثرى ناكِصاً يهوي على العَقِبِ‏
 

و پيغمبر مصطفى چون از به خاك افتادن پرچم و هزيمت به خشم آمد؛

فقال إنّي سأُعطيها غداً لفتىً
 

يُحِبُّهُ اللَّهُ و المبعوثُ مُنْتَجَبِ‏
 

فرمودند: فردا پرچم را به جوانمرد برگزيده ‏اى مى ‏سپارم كه خدا و پيغمبر او را دوست‏ ‏دارند.

حتى غدوتَ بها جذلانَ تَحمِلُها
 

تِلقاءَ أرعنَ من جَمْعِ العدى لَجِبِ
 

تو در فرداى آن روز مسرور پرچم را به دوش كشيدى و با گروه انبوه و بی باک دشمن روبرو شدى.

جَمُّ الصلادمِ و البيضِ الصوارم و
 

الزرق اللهاذِم و الماذيّ و اليَلَبِ
 

شير مردانى با شمشيرهاى درخشان و سنانهاى برّان غرق در آهن و پولاد گرد آمده بودند.

فالأرضُ من لاحقيّاتٍ مُطَهَّمةٌ
 

و المستظلُّ مَثارُ القَسْطَلِ الهَدِبِ‏
 

زمين نبرد مملو از اسبهاى فربه بود و گرد و خاک آسمان را پوشانده بود.

و عارَض الجيش من نقعٍ بوارقه
 

لمع الأسنَّةِ و الهنديّة القُضُبِ‏
 

لشكر را غبارى چون ابر فراگرفته بود. برق درخشش سنانها و شمشيرهاى هندى نمایان بود.

أقدمتَ تضربُ صبراً تحتَهُ فغدا
 

يُصَوِّبُ مُزْناً و لو أحجمتَ لم يُصِبِ‏
 

و تو به آرامى به نبرد پرداختى تا اين ابر باريدن گرفت چه اگر پشت مى ‏كردى هرگز نمى ‏باريد.

غادرتَ فرسانَهُ من هاربٍ فَرِقٍ
 

أو مُقعصٍ بدمِ الأوداجِ مُختضبِ‏
 

دسته دسته سواران آنها را فراری دادی یا مانندی شیری که شکارش را می‌کُشد آنان را به خون گردنشان خضاب کردی.

لك المناقب يعيا الحاسبون بها
 

عَدّا و يعجِزُ عنها كلُّ مُكتتِبِ‏
 

تو را مناقبى است كه شمارندگان از شمردن و نويسندگان از نوشتن آن عاجز و ناتوان هستند.

كرجعةِالشمسِ إذرُمتَ الصلاةَ و قد
 

راحَتْ تَوارى عن الأبصارِ بالحُجُبِ‏
 

همچون «رد شمس» آنگاه كه نمازت را نخوانده بودى و آفتاب از ديدگان پنهان مى‏ شد.

رُدَّتْ عليك كأنّ الشُّهْبَ ما اتّضَحَتْ
 

لناظرٍ و كأنّ الشمسَ لم تَغِبِ‏
 

به خاطر تو چنان برگشت كه گوئى شهابى ندرخشيده و آفتابى غروب نكرده بود.

و في براءةَ أنباءٌ عجائبُها
 

لم تُطوَ عن نازحٍ يوماً و مُقتربِ‏
 

در سوره برائت نيز اخبارى است كه عجائب آن از ديدگان مردم دور و نزديك پنهان نمانده است.

و ليلةَ الغارِ لمّا بتَّ ممتلئاً
 

أمْناً و غيرُك ملآنٌ من الرُعُبِ‏
 

و شب هجرت و رفتن پيغمبر به غار ثور كه تو با كمال آسايش خفتى و ديگران مالامال ترس بودند.

ما أنتَ إلّا أخو الهادي و ناصرُهُ
 

و مُظْهِرُ الحقِّ و المنعوتُ في الكُتُبِ‏
 

آرى تو برادر پيغمبر رهبر و ياور او و مظهر حقى و در كتب آسمانى مورد ستايش قرار گرفته ‏اى.

و زوجُ بَضعتِهِ الزهراءِ يَكنُفُها
 

دون الورى و أبو أبنائه النُّجُبِ‏
 

تو همسر پاره تن پيغمبر و تنها نگهبان زهراء و پدر فرزندان نجيب او هستی.

من كلِّ مجتهدٍ في اللَّه مُعْتضِدٍ
 

باللَّه معتقدٍ للَّهِ مُحتسبِ‏
 

فرزندانى كه در راه خدا پر تلاش و کوشا هستند و از او يارى مى‏جويند و به وى معتقدند و براى او كار مى ‏كنند.

هادينَ للرُشدِ إن ليلُ الضَّلالِ دَجا
 

كانوا لطارقهم أهدى من الشُهُبِ‏
 

و چنان راهنمايانى هستند كه اگر شب تاريك گمراهى، سايه بر سرها گسترد شبروان را بهتر از هر كوكب و شهابى، رهبرى مي كنند.

لُقِّبتُ بالرفض لمّا إن منحتُهمُ
 

وُدِّي و أحسنُ ما أُدعى به لقبي‏
 

از آن روز كه مهر خود را به پاى آنان ريختم، مرا رافضى خواندند و اين لقب بهترين نام من است.

صلاة ذي العرشِ تَتْرى كلَّ آونةٍ
 

على ابن فاطمةَ الكشّافِ للكُرَبِ‏
 

درود خداى ذو العرش، پيوسته و هميشه بر روان فرزندان غمگسار فاطمه باد.

و ابنيه من هالكٍ بالسُمِّ مُخْتَرمٍ
 

و من معفَّر خدٍّ في الثرى تَربِ‏
 

آن دو فرزندى كه يكى به زهر كشنده مسموم شد و ديگرى با گونه خاك آلود به خاك سپرده شد.

و العابدِ الزاهد السجّاد يتبعُهُ
 

و باقر العلم داني غايةِ الطَلَبِ‏
 

و پس از وى عابد زاهد، امام سجاد است و آنگاه باقر العلمى كه به غايت طلب دست یافت.

و جعفرٌ و ابنه موسى و يتبعُهُ ال
 

برُّ الرضا و الجواد العابد الدئبُ
 

و حضرت امام جعفر و فرزندش حضرت امام موسى و پس از آن امام نيكوكارى چون حضرت امام رضا و حضرت  امام جواد عابد كوشا.

و العسكريَّينِ و المهديَّ قائمهمْ
 

ذي الأمر لابس أثوابِ الهدى القُشُبِ‏
 

و حضرت امامین عسكريين و مهدى كه قائم آنان و صاحب امرى است كه تشريف هدايت جدید در بر دارد.

مَنْ يملأُ الأرضَ عدلًا بعد ما مُلِئَتْ
 

جوراً و يَقْمَعُ أهل الزَيْغِ و الشَّغبِ‏
 

 زمين را پس از آنكه از ستم پر شده باشد از عدل و داد پر مى‏كند و گمرهان و بدكاران را برمى‏اندازد.

القائدُ البُهَمَ الشوسَ الكماة إلى
 

حربِ الطغاة على قبِّ الكلا الشَّزِبِ
 

پيشواى دليران بی باك و رزمجویی است كه به پيكار سركشان همچون براى كندن گياهان هرزه مى ‏روند.

أهلُ الهدى لا أُناسٌ باع بائعُهُمْ
 

دينَ المُهَيمنِ بالدنيا و بالرُتبِ‏
 

مردمى كه اهل هدايت هستند، نه آنهائى كه دين نيرومند خود را به دنيا و رتبه های دنیوی مى ‏فروشند.

لو أنّ أضغانهم في النارِ كامنةٌ
 

لأغْنَتِ النار عن مُذْكٍ و محتطِبِ‏
 

و اگر كينه‏ هاى آنان را در آتش بريزند دوزخ از هيزم و آتشگيره بى ‏نياز شود.

يا صاحبَ الكوثر الرقراقِ زاخرةً
 

ذُدِ النواصِبَ عن سَلساله العَذِبِ‏
 

اى صاحب حوض كوثر زلال و لبریز كه دشمنان را از شربت گواراى آن باز مى ‏دارى.

صَحِبْتُ حبّكَ و التقوى و قد كَثُرَتْ
 

ليَ الصحابُ فكانا خيرَ مُصْطَحِبِ‏
 

من مهر تو و تقوا را به يارى خود برگزيدم و با آنكه دوستان بسيارى دارم، اما  مهر تو و تقوا بهترين دوستان من هستند.